Requiem: Hoofdstuk 3 (2e Deel)

Hier en nu het 2e Deel van het 3e Hoofdstuk: een stukje geschiedenis die nodig is om het verdere verhaal te volgen.

De Oude wereld met Amerika als voorloper en Japan en China als voornaamste vertegenwoordigers van de Nieuwe Wereld in het Oosten beseften dan toch na een aantal decennia dat het zo niet verder kon. Men besloot dat de quarantainezones die men de Deeplands noemde vanwege de duizenden kraters in het gebied tussen de beide werelden een voor de hand liggende natuurlijke grens tussen de beide grootmachten zou worden. Die grens zorgde uiteindelijk voor een breekbare en gewapende vrede.

Zo ging het tientallen jaren. Generatie na generatie kreeg de lering van de oorlogsjaren en de gevolgen daarvan opgelepeld als verplicht vak in het onderwijs. De beide werelden werden stap voor stap terug heropgebouwd. Nieuwe regeringen kwamen aan de macht. Er werden nieuwe en betere wetten gestemd en langzamerhand kwam er toenadering tussen beide Werelden. Eerst door enkelingen, gewone mensen die via het herstelde internet in contact met elkaar kwamen en dit niettegenstaande het regeringsverbod en de controles op diverse communicatiemiddelen.

Er werden zaadjes geplant in vruchtbare aarde en die groeiden, weliswaar traag maar ze werden op hun eigenzinnige manier die eigen is aan het leven, volwassen. Broos als ze waren in het begin, was het opnieuw een aftasten van grenzen, een herontdekken en appreciëren van nieuwe culturen en gedachtegoed. Er was weer hoop en hoop doet leven.

Tokio, de oostelijke stad kreeg er een grote zus bij aan zijn grenzen. Men koos voor de nieuwe stad een heel toepasselijke naam. Dit in tegenstelling met de voorbije jaren die in het teken stonden van vernieling en een constant gevoel van onveiligheid, een immer aanwezig besef van dreiging bij de bevolking.

'Sanctuary' werd de nieuwe hoofdstad en moest van deze supermoderne hoofdstad van de Nieuwe Wereld een plaats maken waar men zich vooral veilig voelde na al die jaren van oorlogsgeweld. Zoals de betekenis van het woord Sanctuary aangaf, stond de naam van de stad voor ‘toevluchtsoord’ en ‘veiligheid’. Het bezat in al zijn facetten de nieuwste snufjes en toepassingen op het gebied van wetenschap, architectuur, ICT, robotica met zijn specifieke toepassingen in de domotica en nog vele andere spitsvondigheden op technologisch vlak. Honderden architecten hadden zich jaren over dit project gebogen en na een periode van vernietiging was deze nieuwbouw, deze moderne creatie een kroon op het hoofd van de kracht die de Homo Sapiens Sapiens al eeuwen verder dreef. Het was de kracht van overleving, de onstuitbare drang naar verandering én vooruitgang.

Toen kwam er die dag dat berichten over mysterieuze verdwijningen aan de grenzen van de Deeplands de bevolking bereikte. De beide regeringen van zowel de Oude als de Nieuwe Wereld zonden daarop verschillende verkenningsgroepen uit om deze zaken aan hun beide grenzen te onderzoeken. Soms verdwenen die op hun beurt, maar men kwam na zekere tijd tot de ontdekking dat er in al die tijd nog een Derde Wereld was ontstaan.

Een Wereld die men in de volksmond de ‘Catacomben’ noemde omdat deze zich ondergronds bevond, in het duister, in de tunnels die zich diep onder en  tussen de kraters door slingerde. Een doolhof dat bevolkt werd door misvormde wezens die zich voedden met alles wat maar eetbaar was. Knaagdieren, insecten of zelfs wormen die door het nucleair geweld vreemde en groteske vormen hadden aangenomen. De dag kwam dat men het voor honderd procent zeker wist. De bewoners van de Catacomben aten ook mensenvlees!

In die dagen werd er door speciale commissies, zowel van de Nieuwe als de Oude Wereld, contact gelegd en over dit probleem gedebatteerd, oplossingen aangebracht en weer verworpen. Wat te doen zonder de natuur nog meer te verkrachten om dit gevaar in te dammen? Vanwege de broze vrede die er heerste werd er beslist om die specifieke gevaarlijke zones af te bakenen en met man en macht te bewaken.

Een muur van stalen staken verbonden met vele lagen prikkeldraad werd om die zones gebouwd, soldaten patrouilleerden dag en nacht in de nabijheid. Aan beide kanten kwamen er nog steeds berichten over onrustwekkende verdwijningen. Men was machteloos tegen de onaangekondigde en bloederige nachtelijke voedselraids van de ‘Kannibalen’ , een bijnaam die ze kregen om overduidelijke redenen. De prikkeldraad of de wachtposten hielden hen niet altijd tegen. Soms vond men de  afgekloven resten van een arme drommel. Men stond in zekere mate machteloos tegen de onvoorspelbare aanvallen van de Kannibalen.

De wereld roeide verder, zowel in het Oosten als in het Westen, met de riemen die ze hadden. Soms werd er een aantal inwoners van de Catacomben gevangen genomen. Gevangenen werden ondervraagd en steevast moest men vaststellen dat het ondergrondse volkje een ras was met een aparte taal die meer bestond uit schorre geluiden en daarbij horende gebaren. De houdbaarheid van de gevangenen was het grootste probleem. Na een paar dagen bovengronds kregen  ze steevast koorts, gingen in coma en stierven in de eerste week na hun arrestatie. Sommigen pleegden zelfmoord vooraleer het zover kwam. Veel informatie over de werking van de wereld van de Kannibalen had men nog niet verzameld.

In de Oude Wereld werd door de Verenigde Staten van de westerse Gemeenschap een strak veiligheidsbeleid gevoerd. Deze Verenigde Staten van de westerse Gemeenschap bestond uit de vroegere Verenigde Staten van  Amerika, Zuid- en Midden-Amerika, Afrika en een deel van West Europa.

Men had natuurlijk het onvermijdelijke en dodelijke probleem van de straling. Maar Japan had in de vooroorlogse jaren geëxperimenteerd met nieuwe middelen tegen stralingsziekte. Nanodeeltjes in de voeding en ook via injectie zorgden voor genetische manipulatie bij de mens zodanig dat op celniveau de straling minder kans had om tot kanker uit te groeien. De onderzoeken en testfases waren een goed bewaard industrieel geheim in de periode vóór de Grote Oorlog. Een inenting van zowel de volwassenen als de jongere generatie maakte hen heel wat weerbaarder tegen deze onzichtbare moordenaar. Daarnaast moest men wel dagelijks zijn dosis medicatie innemen. De gezamenlijke werking van deze beide, de inenting en de medicijnen maakte het mogelijk om te leven in een wereld waar straling een gegeven was, waarschijnlijk nog voor een heel lange tijd.  Deze technologie werd hedendaags onzelfzuchtig gedeeld met de Oude Wereld, een héél grote stap in de toenadering tussen beide grootmachten en de eerste grotere stap naar wederzijds vertrouwen.