Requiem: Hoofdstuk 7 (1e deel)

           Stephen duwde de sleutel 837 in de uitholling van de deurstijl van het appartement van Suzy Chang, draaide hem een kwart om en hield zijn oog voor de scanner terwijl hij zijn naam insprak. Even had hij nog gevreesd dat het appartementsgeheugen zijn persoonlijke toegangsinfo had gewist en hij tot zijn grote ergernis niet binnen zou geraken. Maar zijn vermoeden bleek ongegrond. Een bevrijdende klik van het slot bevestigde het tegendeel. Hij kon de sleutel een kwart verder omdraaien en de deur openen.

Een gevoel van weemoed overviel hem onverwacht en deed hem van ontroering slikken. Suzy keek hem vanaf de tegenover hem multifunctionele spiegel aan, glimlachte en zei: ‘Okairi Nasai! Welkom! Stephen, een ogenblik, ik ben op dit moment niet aanwezig. Er werd een bericht doorgezonden naar mijn mobieltje, maak het je gemakkelijk, ik ben er zo.’

Hij maakte een korte beweging over de ingebouwde sensor bij de ingang en het opgenomen beeld verdween en maakte plaats voor de gewone infoschermen. Hij zag het overzicht van de laatste nieuwsberichten, beurskoersen, camerabeelden van de gang en de kamers in het appartement.

Middenin in de uitgespaarde ruimte zag hij zijn eigen geschrokken spiegelbeeld. Waarom had het residentiebeheer deze gegevens niet uit het geheugen gewist? Suzy was er niet meer, ongevoelige incompetente….!

Kalm blijven, dacht hij een paar tellen later, terwijl hij alles rond hem goed in zich opnam. Hij mocht zich zo niet laten gaan, niemand was daar bij gebaat. Nou ja, misschien was het dan wel een blijk van ongevoeligheid vanwege de verantwoordelijke persoon die instond voor het mediasysteem in de residentie, maar anders was hij misschien nooit het appartement binnen geraakt.

De korte gang die rechts, zoals hij wist een ingebouwde vestibule verborg, was aan de ander kant behangen  met een aantal foto’s van Suzy en haar moeder. Er was er zelfs eentje uit lang vervlogen tijden waar ze met hun vieren op stonden. Stephen, Suzy, Kathy en zijn eigen vader Thomas March. Een feestje ter gelegenheid van een of andere promotie van zijn vader. Wat verder links van hem was de deur naar de badkamer en het toilet en even verder bevond zich naast het infoscherm, de ingang naar de leefruimte. Naarmate hij verder ging volgden de sensors in de vloer en plafond zijn bewegingen en werd de ruimte waar hij zich bevond met kunstig verborgen lichtbronnen bijgelicht. Een medley van zijn favoriete muziek werd gestart. Nee, met had duidelijk nog niet geknoeid met het appartementsgeheugen, dat bleek uit de geprogrammeerde verwelkoming van het appartement. Wellicht had de veiligheidsdienst dit gevraagd, hopende dat ze er nog wat info kon uitdiepen die hen verder zou helpen in het onderzoek.

            Stephen wist uit ervaring dat Suzy een gewoontedier was. Zij tekende steevast alle belangrijke data, afspraken of andere geheugensteuntjes aan op haar tabletcomputer. Wellicht had hij vandaag geluk en viel hem iets belangrijks recht in de handen. Stephen veronderstelde wel dat de veiligheidsdienst alles had gekopieerd en de diverse intelligente geheugens in het appartement had gescreend en onderzocht. Alles kon een eventuele leidraad zijn naar de moordenaar. Dus wat de veiligheidsdienst wist moest hij ook te weten komen… als men niets had gewist. Hij kende Suzy een stuk beter dan de mensen van de veiligheidsdienst. Wat voor hen misschien onschuldig leek, kon voor hem heel wat meer betekenen.

Via de leefruimte kon je op het eind rechts naar een kleine keuken en aan de linkerkant bevond zich de deur naar de slaapkamer. Stephen zag direct haar tabletcomputer liggen op haar nachtkastje in de slaapkamer en nam hem mee naar de leefruimte. Daar zette hij zich op een van de zaisu, een soort kleine stoel zonder poten, die met het zitvlak rechtstreeks op de tatamimat van de leefruimte ruste. 

De tabletcomputer was beveiligd met vingerafdrukidentificatie. Dit probleem zal de veiligheidsdienst wel op een macabere manier opgelost hebben, dacht hij grimmig. Stephen had zijn eigen toegang, net zoals Suzy die had op zijn tabletcomputer met de nodige beperkingen natuurlijk. Zijn persoonlijke vingerafdruk werd gescreend en hij kreeg toegang tot een aantal applicaties waaronder internet, mail en een aantal games die Suzy en hijzelf ook graag speelde in hun vrije tijd.

Hij opende de applicatie voor mail en zag de gewone berichten die zowel zij of hij naar elkaar hadden gestuurd. Het verbaasde hem dat er in 'Draft’ nog één bericht stond om te versturen. Stephen opende de mail en las:

Stephen,

Heb nieuwe game gedownload. Super, moet je zeker ook eens uitproberen, hierbij de link naar mijn applicatie en je inlogcode: Passage 6

Suzy

            Passage 6? Het briefje dat hij in haar portefeuille had gevonden moest naar dit spel hebben verwezen. Misschien had ze die inlogcode opgeschreven toen ze een hint van een of andere vriend kreeg om het spel te downloaden. Nou ja, dat mysterie was dan ook opgelost. Stephen tikte op de link en opende een spel dat ‘Deeplands’ heette. Bij het lezen van de titel van de game gleed een koude rilling over zijn rug.

De bedoeling bleek zoveel mogelijk gevaarlijke en gruwelijke monsters uit de nagebootste onderwereld te doden om uiteindelijk uit te komen bij het middelpunt van die virtuele wereld. De opdracht van het spel was het schepsel te doden die heerste over de misvormde creaturen die je om de haverklap probeerden te vermoorden.

Was dit een misplaatste grap of was dit een verdoken verwijzing naar iets belangrijks? Er zat Stephen niets beters op dan het spel te spelen als hij een antwoord op deze vraag zou willen krijgen. Hij was er nauwelijks voor in de stemming. Maar iedere aanwijzing, al was die nog zo miniem, hij kon het niet nalaten die te onderzoeken. Zelf indien het niets uithaalde, misschien zou het hem toch een tijdje wat afleiding bezorgen. Even ontsnappen uit een wereld vol van sombere gedachten. Een manier om de beelden van de gruwelijke identificatie vroeger op de dag van zich af te spelen. Hij stond weer recht en deed zijn vest uit, nestelde zich - terwijl hij zijn gehavend been zoveel mogelijk probeerde te sparen - in een van de wat gemakkelijker zetels van het appartement en startte: ‘New game!’

 ……..