Een van de Wandelende Doden

Als ik de warmte van de zon

Op een zonovergoten dag niet kan voelen,

Wanneer ik zo afgestompt ben

Dat ik mijn voeten niet voel

Zelfs als ik ze stamp op de grond

Tot er een gat in de aarde zit,

Wat ben ik dan,

dan een van de wandelende doden?

Zelf al zie ik de kronkelende maden niet

Die zich door mijn spieren en beenderen boren,

Zelf al kan ik het verlies niet gewaarworden

Van mijn gestroopte huid, mijn weggesmolten merg,

Ze zijn toch maar een camouflerend masker,

Een harnas van verval, een mantel waaronder ik verberg

Dat ik een van de wandelende doden ben.

Metsel me in de muur tot ik sterf,

Ontzeg me de lucht waardoor ik adem,

Strompel als een uiteenvallend lijk

Op het ritme van mijn zielloos hart,

Dan zal ik mijn naam in mijn eigen bloed

Op de achterkant van de bakstenen muur schrijven,

Samen met een vloek die me voor eeuwig gevangen houd,

Want er is maar een zwarte gedachte,

Die door mijn verdonkerde geest knaagt,

Want nu ben ik een van de wandelende doden,

En het brand ik mijn levenloze ogen,

Het is de nooit stillende honger naar:

‘Menselijk vlees!’

06/02/2016

Dichter bij huis - Poet at home