Dichter bij huis - Poet at home

Juist de laatste touch gelegd aan een mooie hond, een Duitse herder, enfin het origineel toch. Ik hoop dat ik hem goed op papier heb kunnen zetten. Just finished drawing a beautiful dog, a German Sheppard, well, the original is. I hope I've succeeded in drawing him right on paper.

12. A shocking event '...., it's a pity, isn't it? But I promise I'll try to put it off as long as possible, you can count on that.'       Jean-Pierre had followed the conversation of the masked leader with growing fear. He could hardly believe the man spoke the truth when he promised to release Jean-Pierre the moment he had Katarina in custody. Not after the man had said only a few moments ago that he wouldn't leave his prison alive.    After the disturbing telephone conversation they left Jean-Pierre, it's true not tied anymore, behind in the little room where he would spend the last moments of his life. During the first moments, he felt the panic well up in his throat. Katarina would die if she got in the hands of this psychotic. What has she done to this guy that he cherished his revenge so much? He greatly doubted Katarina had intentionally hurt or done wrong to someone. There were other legal means to fi

12. Een schokkende gebeurtenis             ‘ …jammer toch? Maar ik beloof je dat ik het zo lang mogelijk zal rekken, daar mag je echt op rekenen.’             Jean-Pierre had met groeiende angst het gesprek van de gemaskerde leider gevolgd. Hij kon moeilijk geloven dat de man de waarheid sprak wanneer hij beloofde dat hij Jean-Pierre zou vrijlaten als hij Katarina in handen had. Niet nadat de man enkele momenten voordien beweerd had dat hij zijn gevangenis niet levend zou verlaten.             Na het verontrustende telefoongesprek lieten ze Jean-Pierre, weliswaar niet meer geboeid,  achter in de kleine kamer waar hij zijn laatste momenten van zijn leven zou spenderen. De eerste momenten greep de paniek hem bij de keel. Katarina zou sterven als zij in de handen viel van deze psychoot. Wat had zij deze kerel misdaan dat hij zo’n wrok koesterde? Hij betwijfelde ten zeerste dat Katarina bewust iemand zou bewust pijn of kwaad zou doen. Er w

47             Mijn vriendin, Satomi Kiyomizu, woonde niet zo ver weg. Het gebeurde zelf dat we om beurt, de ene week ik, zij de andere week, te samen van en naar het werk poolden. Sato was een lieve meid. We waren ongeveer in dezelfde periode in het boekhoudingkantoor begonnen. Zij een klein half jaar vroeger dan ikzelf. Ze had me toentertijd wegwijs gemaakt in de firma en mij een paar goeie tips gegeven in verband met de sociale omgang met de collega’s en de baas. We konden het gewoon goed met elkaar vinden. Twee gelijkgestemde zielen en we konden tijdens het werk onze frustraties en stress wat uitpraten als dat nodig bleek. Ook na het werk gebeurde het dat we eens iets organiseerden. Een bioscoopje of een avondje discotheek. Steevast een meevaller.             Een kwartiertje later was ik ter plaatse. Via de deurtelefoon duwde ik op het knopje dat zich naast het naambordje van Satomi Kiyomizu bevond. Ik kreeg geen antwoord en probeerde het nog een paar k

Neen, dit is niet nagetekend met een levend model. Nagetekend van een zwartwit-kunstfoto gevonden op internet. Heb dit vlug, uit de losse pols getekend met een heel zacht potlood B8 (Faber Castell). No, I've not drawn this using a living model. Drawn after a black and white art photo, found on the internet. A quick draw, off the cuff, with a soft pencil B8 (Faber Castell).

Had heimwee naar de kleurdoos en het gebruik van vele kleuren. Een bloem, een vogel, een vlinder: de kleuren in de natuur zijn uniek. Ikzelf heb niet het materiaal en waarschijnlijk ook niet de kunde om deze natuurgetrouw op een tekenpapier over te brengen. Toch heb ik mij een aantal uurtjes aangenaam kunnen uitleven in deze vrije tekening en het inkleuren ervan. Het kind in mij is dan toch noch niet dood! I got a nostalgic feeling for the box of color pencils and the use of many colors. A flower, a bird, a butterfly: in nature the colors are unique. I don't have the material and probably also not the skills to put them as they are on the drawing paper. Still, I've spent a couple of fine hours on this free drawing and coloring it. The child in me is not yet dead!

11. A personal message                 Fortunately, it didn't take long before Cecile arrived at the castle. To be sure she had contacted her friend, François herself. It was wise of her because Katarina was completely upset by latest developments and the fingerprints on the arson object. How did those fingerprints get on that can, Jean-Pierre didn't take care of such material? She didn't understand why anybody had hidden the can in their bedroom.                                  With tears in her eyes, she threw herself into the arms of her sister who comforted her and listened to what she had to tell. She led her to the parlor where she got everyone out telling them the Baroness needed rest. Cecile was polite but formal and the servants, nonetheless they only received orders from Katarina or her friend satisfied her request.             'You're so right, Katarina, it must be a big misunderstanding, and even if we don&

11. Een persoonlijk bericht             Gelukkig duurde het niet lang vooraleer Cecile op het kasteel aankwam. Ze had voor alle zekerheid zelf al contact opgenomen met haar vriend, François. Het was verstandig van haar, want Katarina was volledig van de kook door de laatste ontwikkelingen en de vingerafdrukken op het voorwerp van de brandstichting. Hoe waren die vingerafdrukken van haar vriend op dat blik gekomen, Jean-Pierre hield zich niet bezig met zo’n materiaal?  Ze begreep niet waarom iemand het blik in hun slaapkamer had verstopt.             Met tranen in haar ogen wierp ze zich in de armen van haar zus, die haar direct troostte en luisterde naar hetgeen ze vertelde. Ze leidde haar naar het salon waar ze de aanwezige personen buiten borstelde omdat de Barones rust nodig had. Cecile was beleefd maar kordaat en de bedienden, niettegenstaande ze enkel orders van Katarina of van haar vriend aanvaarden, voldeden aan dit verzoek.             ‘Je hebt

……..             Iléna hield de schermen goed in de gaten. Op een bepaald ogenblik had ze een man de parkeergarage zien binnenkomen. Op de lift waaruit hij kwam stond ‘privaat’. Misschien was het iemand van de onderhoudsploeg van de toren die overuren had geklopt. Even liep hij heel dicht langs een camera en kon ze zijn gezicht goed onderscheiden. Het was een man met zorgen aan zijn hoofd. Zijn wenkbrauwen gefronst, zich niet bewust dat iemand hem bekeek, spoedde hij zich naar zijn vervoersmiddel. Wie weet waaraan hij dacht? Een vrouw die hem straks zou verwijten dat hij weer te laat thuis kwam. Misschien keerde hij terug naar de eenzaamheid van een vrijgezellenflat om een voorbereide smakeloze maaltijd op te warmen en voor de tv als een zombie op te eten bij een blik of vier bier of een fles wijn. En dan in slaap vallen als een blok, even de zorgen naar de achtergrond geduwd in de roes van de alcohol om morgen weer hetzelfde patroon te herhalen. Je kon het nie